ترجمه شعر لکسان به فارسی:

له کسانه که م

 

له کسانه که م                 له کسانه که م    = ای لکستان من ، ای لکستان من   

داخ   دروش کریا  چوی  کوردسانه که م = داغ و دروش شده همچون کردستان من

سه رم   بوه  نه زر ت  ما ل و  میانه که م = سرم به فدایت خانه و کاشانه ام

ماوا   و  نیشتمان     ئیل    دودمانه که م = زیستگاه و جایگاه ایل و دودمان من

سه رزمین  بی که س   بی دره تانه که م  = سرزمین بی کس و بی پناهم

سه ر دار     په شو    و    په ریشانه که م  = سردار سرگردان و پریشانم

باخ     په ر چن گریا    ریشی    تلیاکه م  = باغ پرچین سوخته و ریشه لهیده ام

کونه   جامیان        جامال       سزیاکه م = کهن جایگاه و زیستگاه سوخته شده ام

چوی چرن داران ته ش ئه رن چیه که م = همچون جنگل انبوه آتش در افتاده ام

کان  و  که نیه ل کول حوشک  بیه که م = همه ی رودخانه های (فصلی) و چشمه هایت  خشکیده است

هه م  نثر  و هه م  شعر نه نویسیریاکه م  = نه  نثر ها و نه شعرهای تو  نوشته نشده است

حق  پایمال  بی  زور   ئه رن   کریا که م  = تو ای حق پایمال شده و تحت ستم قرار گرفته ام

سه   داخمه     ئه را    پاچال    گوم  بیت = آه! افسوس برای افسانه های گم گشته ات

ده فتر و کتاوه ل کول  ئه ی  وویر چیت  = دفتر و کتابهای فراموش شده ات

به لوی سان    که لن    ئاگر  گرتیه که م  = بلوط سان بزرگ آتش گرفته ام

بنه مال      دودمان     چاره    سیه که م  = بنیاد دودمان چاره سیاه من

شیر    بی ئه نیش        گوله    گازه که م  = شیر بی باک و گلوله خورده ام

هه م  دل  هه م  زوون  ساز و رازه که م = هم دل و هم زبان ساز و رازهای من

بومه   خر دوانزه   قرن  تاریخ   بی کینه  = فدای  دوازده قرن تاریخ به دور از کینه ات

ئه ژ  چیا   گودین  تا چیا    خه زینه ت = از تپه گودین تا تپه خزینه ات ( دو محل بزرگ باستانی در لکستان)

 هه ر  هاوارمه   پی پایمال  بین  حه قت = مدام در فغانم برای پایمال شدن حق تو

سه ر  مالمه   فدای   دوران مه فره غت  = سر و مالم به فدای دوران مفرغت

سه  چوی بکه م   وولات  مهرگانه که م = بس، چه کار کنم سرزمین مهرگان من

سه رای      سه رزه مین     ئاگرانه که م = سرای سرزمین آتشگاهای من؟    

جه فا   ئه رن  چی  ووه  بی  تاوانه که م = جفاها  بر تو رفته از بی تقصیری

حومید  و   هه مته زار   فره  گرانه که م = امید و آرزوی بسیار  بزرگ من تویی

سه ر و   مالمه  فدات   هوز   باوانه که م = سر و مالم فدای تو باد آبادی اجدادم

برا              لفانی              لورسانه که م =  تو برادر  دو قلوی لرستان هستی

یاد    و    یادگار    عهد      باستانه که م = تو یاد و یادگاری از عهد باستانی

چو   برا     هام پشت     کوردسانه که م = تو حامی و برادر جان بر کف کردستان هستی

باوانه که م  که س چوی تو بی ماوا  نماو = خانه ی پدری ام، هیچ کس مانند تو بی خانمان نمی گردد.

چوی   یاهو   خه ریوو    بی په ناه    نماو = چون یاکریم غریب  بی پناه نمی شود

هویچ  خه لکی  وویتور  سامان سا  نماو = هیچ خلکی به این شکل بی سامان نشده

ووه   بی حه ق   به شی   له کسان   نماو = چون لکستان بی حق و حقوق و  بی سهم و فقیر نشده است

سه رم   بوه  خر  ئه ی   هناسی   بریاته = سرم به فدای نفس بریده ات باد

کوره ل  چوی   شمشیر   زاخاو   دریاته = پسران چون شمشیر صیقل خورده ات

دته ل        کلانتر        هراتی        لارت = دختران بزرگ منشت با سربند کج و غرور آفرینت

کورپه ل    شیرین    دانکه ی    ئه نارت = کودکان چون دانه های انار زیبایت

ئیل      بختیاری      ووه     گروت       بو = ایل بختیاری هدیه تو باد

فدای  جه به روت   خه فه  و  خوت    بو  = فدای جبروت خف و خوابیده ات باد

هه رچی   درمه  خر ساز  چه مه رت  بو = هر چه دارم به فدای ساز چمری تو

ئیله ل  تار  و  مار  شهر ووه  ده رت   بو = فدای ایلهای تار و مار و از ماوا بیرون رانده ات باد

سه ر و  مالم  کول  ووه  خر  سه رت  بو = سر و مالم همه به فدای سر تو باد

فدای  ره نگینی  که ش و  که مه رت بو  = به فدای زیبایی کش و کمرهای تو باد

رودبار  و مه نجیل   تا خاک  گولسان  = رودبار و منجیل تا خاک گلستان

له که ل   بی په ناه  که ویر  خوراسان = لکهای بی پناه در کویر خراسان

ئیلات خه  ریک  ووه  قه زوین  کووت = ایلهای غریب و گرد آمده ات در قزوین

شهره ده ر  کریال    ووه   وویمه روت  = از ماوا و مسکن خود  رانده شده هایت که در فغانند

من  هه رگیونی درم  گیونمه خرت  بو = من تنها جانی دارم، جانم به فدایت

فدای   یی   تالی    ئه ژ     کاکولت   بو = به فدای یک تار موی سر تو باد

عهد  بو   له کسان گیونم  فدات  که م = عهد باشد ای لکستان جانم را فدای تو کنم

ووه  فدای ژاری خه لک  بی په نات که م  = به فدای نداری و فقیری خلق بی پناهت کنم

بچمه   سیفارا   خو      ئه ندیشه که م = به فکر فرو  روم و خوب بیاندیشم

منیژ    چوی   دیاکو  عدل پیشه که م = من هم مانند دیاکو عدل و داد پیشه خود نمایم

خه لک خه ووردار که م  ئه ژکه چه و رو =  خلایق را آگاه کنم از کوچک و بزرگ

هه رکه س  نیشانی ئه ژ  قوم ماد دارو = هر آن کس که نشانی از دودمان ماد دارد

کر داود  کاو سوار  بایژمو چوار دورت = خط داود سواره را پیرامونت بکشم

کو که م   جووانه ل کول روسم تورت  = جوانهای به سان رستم تو را دعوت کنم

ئاگر  ئا تشگال   دوواره    گیس   ده م  = آتش آتشگاههایت را دوباره روشن کنم

هه رچی  ناحه قه خاپیر و  نیس  که م = هر آنچه نارواست همه را از بین ببرم

بومه      میر میته ر   قاپی      درانه ت = بشوم نگبهان وفا دار و دائمی دروازه ی بزرگت 

ئه ژ    نو     بسازم     بنا  و  به هانه ت = دوباره خواستگاه و بنایت را بسازم

ئیووان     مه داین     ئه ژ    نو   بسازم  = ایوان مدائن را دوباره بنا نمایم

ری ره سم مهرووه رزی کول ووه جا بارم = راه و رسم مهر ورزی را تمام وکمال به جای آورم

جه شن   مهر گان   ئه ژ  نو بر پا که م = جشن مهرگان را دوباره رایج نمایم

خاکت ووه  میدان چوپی  و چوگان که م = خاک تو را میدانی کنم برای  برپایی رقص و چوگان بازی

بچمه     رومشکو        ساز ولی    بارم = بروم از رومشکان  ساز ودهل بیاورم

خه م خوسه  خه لکان ووه خاک بسپارم = غم و غصه های خلقها را با آن بمیرانم

دیار  دینه ووه ر     ئه ژ    نو     ئاباد  که م = منطقه دینور را دوباره آباد نمایم

مه ردم پایره ووه ن خوشحال و شاد که م = مردم پایروند را شاد و خوشحال کنم

ووه بان      کوی بیستون    ئاگری  پا که م = بر بلندای کوه بیستون آتشی برافروزم

جور سته م گران     کول     به ر ملا  که م = ظلمهای  همه ی  ستمکران را بر ملا کنم

جه م     نه زری    بتیون  ئه ر سولتان بنم = جمع نذر داوودی را در سلطان برگزار نمایم

خه لک        یارسان       کولان        بچرم = خلق یارسان را همه بدان دعوت کنم

سراوو   سه حنه    کول   گول واران  که م =  سراب صحنه را گلباران کنم

ناهید   که نگاور     رووه باش شاران که م =آناهیتا شهر کنگاور را بهترین شهرها کنم

سراوو   نهاوه ن      خو  و    ره نگین که م = سراب نهاوند را خوشگل و زیبا نمایم

یانه   کول   ووه   خر عشق   شیرین که م = همه ی اینها را فدای عشق شیرین نمایم

ئه ی    خاک   ئه له شته ر  تاک   نیور ئاوا = از خاک الشتر تا نورآباد

گولریزان      بکه م     تا خود     خورم ئاوا = گلریزان کنم تا دل خرم آباد

سوزلی     بنم      ووه نام راس   هه رسین = بزم ساز ودهل در وسط هرسین برپا کنم

وعده گیران     که م      تا پاچه    گه رین = تا حواشی کوه گرین را همه دعوت کنم

کراس مه خمه ل کوی  چه پال  چه پال که م = پیراهن مخمل کوه را قسمت قسمت نمایم

هه رچه پال سویری  باوان یه ی مال که م = هر قسمت سرخ آن را پاداش به یک منزل دهم

بچمه      جاله ن       وولات          سریلان = بروم جلالوند ولایت سریلان

ئه لا    هوز مانه ن   تا     پاچه  ی   ئاوران = آن سوی عثمانوند تا کوهپایه های آهوران

دورو  و   کاکا وه ن   وورو   چه م  چه مال = درود فرامان و کاکاوند به سمت چمچمال

خه لک  له کسان  گشت  بگردم مال مال = خلق لکستان را خانه به خانه همگی سر بزنم

باله ن      زه ردلال     تا خاک     هولیران = بالوند و زردلان تا خاک هلیلان

جارو و جورو  که م   سیمره   و  که شکان = جارو و لایروبی نمایم رودخانه های سیمره  و کشکان را

ته ریان    و   کویشت  تا  مه رز   ئو دالان = طرهان و کوهدشت تا مرز ابدالان

به دره و   ده ره   شهر    تا    گ   ئابدانان = بدره و دره شهر تا آبدانان

تاریخ      سیمره     دواره     واز     که م = تاریخ سیمره (دره ی مهرگان) را دوباره بگشایم

له کسان   پر   ئه ی   ساز  و  ئاواز  که م = لکستان را از ساز و آواز انباشته کنم

سر باش        وولاته ل     له کسانه که م = بهترین میان همه ی ولایات، ای لکستان من

بی بش    بی برات     بی   ئو ستانه که م = بی سهم و بی خلعت بی استان من

شه رت بو ووه کول مان حه قت بسینیم  = عهد که همگی دست به دست هم داده حق تو را باز ستانیم

تا  گ یه ئو    دوما  خار  و  ژار  نه مینیم = تا از این پس خوار و بیچاره نباشیم

جن   و  جنیان    بن کول  تله سم   کیم = جن و جن صفتان را گرفتار نمائیم

چوی یه ک بین ووه خاک له کسان ره سم کیم = یکسانی را در خاک لکستان مرسوم کنیم

 

کار سونی   بکیم    دیوو    و   ده د  بچن = کارستانی کنیم که دیو و ددها ناگزیر به فرار شوند

وولات    له کسان    کول    نو نوار    بون = تا ولایت لکستان  همگی لباسهای نو و زیبا بر تن کنند 

ره سم     سوار سوار    ئه ژ نو    بنا  کیم = رسوم سوارکاری را دوباره رواج دهیم

ئه را    ژیاینت     گیونمان         فدا کیم = برای زنده ماندنت جان خود را فدا کنیم

بکیمته سه رگول باش  شاره ل  جا هان = تو را بهترین شهر دنیا کنیم

له کسان   بدروشی  ووه نام راس  ئیران = انگونه که لکستان بدرخشد در مرکز ایران زمین